در منطق ما، حق باید گفته شود، هرچند به ضرر ما باشد. به فرموده پیامبر اکرم: « قُلِ الْحَقَّ وَ إِنْ کَانَ مُرّا.[۲] حق را بگو هرچند تلخ و ناگوار باشد». همین گفتار با تعبیری دیگر از مولا علی (علیه السلام) نقل شده است: «قُلِ الْحَقَّ وَ لَوْ عَلَى نَفْسِک.[۳] حق را بر زبان آور، هرچند به ضرر تو باشد».
ما به رسم ایرانی بودنمان، به همۀ اقوام ایرانی و نیاکان خود، احترام میگذاریم و همواره از نیکیهای آنان یاد کرده و نامشان را گرامی میداریم، اما قرار نیست که ایرادات را نادیده بگیریم. گذشته چراغ راه آینده است. باید گذشته را با همه نیکیها و بدیهایش شناخت و پذیرفت. باید از ایرادات و زشتیها عبرت گرفت. انکار معایب به معنی فریب دادنِ خویش است و این یعنی خاموش کردن چراغ راه آینده (اگر کسی بخواهد با توهمات و خیالپردازی، آن را خاموش کند، لازم است که در مقابلش ایستادگی کرد).